Doğum

Gece 2 gibi uykumdan uyanıp zır zır titreyen ellerimle eşime ne yapacağız diye sorar buldum kendimi. Doktoru arayalım dedi. Yok dedim adamı hemen uyandırmayalım. Sonra annemi aradım ayyy biz geliyoruz (annemler ve kayınvalidemler başka bir şehirde yaşıyorlar) doğum başlamış diyince durumun önemini anladım. Doktoru aradık o da hemen hastaneye gidin deyince doğum çantamda bile eksikler olduğunu hatırlayıp telaşla doğum çantamı tamamladım ve koyulduk yola. Arabaya biner binmez de hastanede eczacı ve dostum Çınar’cığımı o gün tatilden dönmüş ve yorgun olmasına rağmen hemen uyandırdım. Sağolsun beyaz önlüğünü giyip hemen geldi. Canım arkadaşım tekrar teşekkür ederim her an yanımdaydın ve beni yalnız bırakmadın. İşte öyle böyle derken 25.08.2009 sabaha karşı 05:32’de epidural sezaryenle doğum gerçekleşti. Doğumdan çıktığında kişiliğime yakışır şekilde capcanlı ve enerjik bir anneydim. Normal sezeryan planlamışken anestezi uzmanının ısrarına kulak verip epidurali kabul ettim. Normal sezeryan olacağımı düşünen eşim ameliyathaneden çıkar çıkmaz el sallayarak ona seslendiğimi görünce şok oldu, canım:) Çınar tabi Tuna’nın peşindeydi. Bez koymayı unutmuşum çantaya bez aramışlar yazık :) Aslında özel hastanedeydik ama bebek bezi verilmiyormuş. Sonra yarım saat sonra Tuna’cımın babanesi, büyükbabası, halası ve annem büyük bir heyecanla odaya doluştular. O zaman daha çok duygulanıp heyecanlandım. İşte 9 ay boyunca hasretle beklediğim minik bebeğim kollarımdaydı. Önümüzde zorlu ve keyifli bir yol var artık…

İş'te Tuna'mın ilk fotoğraflarından bir tanesi...